Jednak nie każda wspólność dążenia jest partnerstwem, na co zwrócił uwagę Jan Szczepański, analizując ten rodzaj stosunków społecznych: Partnerstwo = wspólny cel, dobrowolność udziału i względna równość udziału, względna równość partnerów, dążenie do określonej korzyści lub dzieła, określenia obowiązków, regulacja prawna i moralna stosunku, zobowiązanie do lojalności”. Partnerstwo zatem istnieje jedynie w określonych – np. takich jak ukazane wyżej – warunkach. Można rozwinąć je następująco za Julianem Radziewiczem: 1) potrzebne są co najmniej dwie osoby, 2) akceptacja drugiej osoby, 3) wzajemne zaufanie partnerów, 4) sfera wspólnych celów i wartości, 5) wymiana dóbr (życzliwość, pomoc, rada, wzajemne dzielenie sukcesów i porażek.W świetle powyższych ujęć istoty partnerstwa, można stwierdzić, że bazuje ono na kontakcie osób, grup. Chęć do nawiązania go stwarza podstawy stosunków, które można określić partnerstwem. Na jego „ludzki” charakter zwraca uwagę B. R. Kuc, określając partnerstwo jako złożony a przy tym kruchy i delikatny stosunek między dwiema stronami, który właściwy jest przede wszystkim rodzajowi ludzkiemu.