Można powiedzieć, że partnerstwo edukacyjne, odnosząc się do lokalnych przestrzeni, rozumiane jako forma stosunków społecznych kształtuje wspólnotę o określonym charakterze, wspólnotę lokalną. Pojęcie to, w zgodzie z podejściem R. Dyoniziaka, wyprowadzić należy z pojęcia lokalnej społeczności.Jeżeli uznamy za nią pewną „sieć osobistych powiązań, kontaktów grupowych, tradycji i wzorców zachowania, które powstają na konkretnym obszarze i w określonej sytuacji społeczno-gospodarczej”, to wspólnotą lokalną będzie „bogata sieć społecznych interakcji i więzi wytworzonych w procesie umożliwiającym osiągnięcie poczucia wspólnych wartości, symboli, tradycji, przy równoczesnej świadomości odrębności i chęci współdziałania”. Można też taką partnersko funkcjonującą wspólnotę definiować w nawiązaniu do klasycznych ujęć socjologicznych, np. do F. Tónnis a koncepcji wspólnoty i stowarzyszenia. Jak przekonuje autor, wspólnota, jak Arystotelesowskie polis i stowarzyszenie, bliskie społeczeństwu bądź państwu, odnajdują się w każdej konkretnej społeczności.