Łączą się z nimi, przydatne w określaniu partnerstwa edukacyjnego jako formy stosunków społecznych, socjologiczne definicje, wynikające w jakiś sposób z E. Durkheirńa wyróżnienia społeczności o solidarności mechanicznej tożsamości (więzi na tle religijnym, klasowym) i społeczności o solidarności organicznej (poczucie wspólnoty spraw, powinności wobec otoczenia). Należy do nich ujęcie R. Dyoniziaka, eksponujące istnienie więzi tego rodzaju. W myśl tej koncepcji, ich występowanie przekształca społeczność we wspólnotę. Poza tym, nośną tu perspektywą wydają się znaczenia wspólnoty, charakterystyczne w opisywaniu społecznego kapitału, który odnosi się do cech społecznego zorganizowania, takich jak sieci, normy i społeczne zaufanie, ułatwiających ku korzyści wszystkich zaangażowanych stron, koordynację i współpracę. Bez społecznego, kapitał ludzki, mierzony poziomem wykształcenia, jest niczym. To umiejętność łączenia się w grupy i wykorzystywania całego potencjału wiedzy i możliwości, jaki się w ten sposób tworzy, przesądza o postępie i społecznym rozwoju. Formę stosunków, do niego doprowadzających, ze względu na ich charakter (więzi) można nazwać wspólnotą. Ten właśnie jej rodzaj wydaje się kształtować partnerstwo edukacyjne, będące szczególnym splotem środowisk edukacyjnych człowieka.
By Antoni Kowalski
Witam na moim blogu! Nazywam się Antoni Kowalski na co dzień jestem fotografem i pracuje jednej z dużych krajowych gazet. Świat mediów znam od podszewki, a pisanie bloga to moje dodatkowe zajęcie. Mam nadzieję, że podobają Ci się treści jakie tutaj zamieszczam! Zachęcam do pozostawienia swojej opinii w komentarzach!