Z uwagi na wykorzystaną tu, poststrukturalną optykę pojmowania społecznych współzależności, wygodnie mi będzie prezentować je w przeciwstawieniu do cech omawianej wcześniej animacji kulturalnej i wychowawczej. Zdania o tym, jakie coś nie jest, trafniej niż stwierdzenia formułowane z pozycji afirmacyjnej („jakie jest”) przybliżać mogą omawiane obiekty. Przyjmując, że rzeczywistość ma językowy charakter, rozumiemy, że znaczenia powstają, tak jak w języku, na zasadzie binarnych opozycji. Tak też, w poststrukturalnej perspektywie, ujmuje się procesy konstruowania tożsamości, np. kulturowej. Animacja kulturalno-wychowawcza, jak pisze B. Jedlewska, na wszelkie możliwe sposoby, nie ograniczając się do upowszechniania sztuki, „wykorzystuje dorobek kultury tak, aby umożliwić jednostkom znalezienie odpowiedzi na podstawowe pytania egzystencjalne”, czyli w celu realizacji założonych celów podstawowych.