Poszukując uogólniającego określenia dla obu tych podejść, można przywołać stanowisko P. Besnard’a, który animacją nazywał każdą akcję w środowisku, zmierzającą do rozwoju komunikacji wewnętrznej i zbudowania struktury życia społecznego, metodę integracji i uczestnictwa. Istotne jest przy tym, że w ten sposób rozumiana animacja wiąże trzy podstawowe procesy: odkrywania (problemów, celów, możliwości, itp.), tworzenia związków (pomiędzy jednostkami, grupami) oraz kreacji (sprzężenie jednostek i grup wskutek działania – często twórczego). Funkcje, jakie spełnia, przedstawia się najczęściej w formułach wyprowadzonych z podziału, jakiego dokonał P. Besnard, wskazując na funkcje społeczne i kulturalne. Widzi się je – za J. Żebrowskim – jako pięciopunktową klasyfikację: adaptacja, informacja, integracja, komunikacja i partycypacja lub też informację zastępuje się funkcją edukacyjną, jak czyni to B. Jedlewska.