Wydaje się, że animacja współpracy środowiskowej, skupiona na kształtowaniu partnerstwa szkoły z jej otoczeniem, stanowi rodzaj ludzkiej aktywności, która będąc rozpatrywana w społecznym wymiarze, bliska będzie ruchowi społecznemu. W jednostkowym, można ją postrzegać jako styl życia, w którym kategoria zaangażowania (twórczego działania, uczestnictwa w życiu społecznym i samorealizacji), którą wyróżnił B. Suchodolski i oryginalnie rozwijała w swojej koncepcji wychowania kreacyjnego R. Miller, zyskuje szczególnie wysoką wartość. Przybliżając ten typ animacji, warto zwrócić uwagę na osobę animatora. Jednak, jak pisze B. Jedlewska „zdefiniowanie pojęcia «animator» jest zadaniem równie trudnym, jak określenie terminu «animacja»”.Spróbuję zatem dokonać tego w pewnym uproszczeniu, kontynuując podejście, bazujące na identyfikowaniu poprzez różnicowanie.Należy na początek nieco przewrotnie stwierdzić, że zarówno animatorzy społeczno-kulturalni (animatorzy kultury), jak i animatorzy współpracy środowiskowej (partnerstwa edukacyjnego) nie powinni stawać się liderami.